SOPIRO AL PACO
Venteto la infanajn voĉetojn kunligas
kaj poste inter densan branĉaron disigas
de antikvaj arbegoj kun dikaj radikoj
kapablaj aŭskulti la vortojn diritajn
kaj ilin rediri al koro de l’mondo
pulsanta profunde kiel kerna praondo.
Se infano ridetas, ridetas la koro
kaj jen ekaperas surtere la floro;
Se infano feliĉas, kun kora kontento,
libeloj flugadas glitante sur vento.
Sed foje la ridoj ŝanĝiĝas en plorojn
kaj larmoj elfluas vundante la korojn,
frapante la teron, kiu tremas pro timo
vidante la morton miksiĝi kun vivo.
Irak’, Osetio, Israel’, Palesteno
per bomboj kaj pafoj la mortopromeno
kuntrenas post si ĉeĉenojn, afganojn,
kaj eĉ pli multnombre afrikajn infanojn.
Se vi ĉie bombadas kaj pacon predikas,
al koro de l’ mondo tio tute ne efikas:
se ĉien vi alportas malaman perforton
sincere deklaru vian emon al morto!
Pacamo ridetas, la manojn kunplektas,
al homa estonto rigardon direktas,
trankvile endormiĝas, kaj en la ĉielparko
ĝi sonĝas kolorojn de bunta ĉielarko.
Nur ĉien dissemante deziron pri amo
vi igos la venton transporti la samon:
al arboj antikvaj, al ties radikoj
la voĉojn kaj revojn de infanoj feliĉaj!
Elio Giacone (esperantigis SenRodin)